Kijk Uit 1 gedegradeerd

Promotieklasse een feit door
winst Amstelveen en nederlaag Kijk Uit

Kijk Uit 1 - Z.S.C. Saende 1   3 - 5

Korte voorbeschouwing. Zaterdag 22 april, in Zweinstein is dat sinds mensenheugenis de 'Day of the last Crusade', in IJmuiden is het anno 2006 'De dag van de verloren kruistocht' voor ons 1^ste achttal. Vooraf stonden er drie teams (Amstelveen, Wageningen en Kijk Uit) met drie matchpunten onderaan de lijst van de KNSB, 3^e klasse C. Als één van de drie per ongeluk zou winnen zou dat winnende team bijna zeker zijn van handhaving in de huidige klasse. Voor de twee die dan overblijven zou het onherroepelijk degradatie betekenen. Voor ons stond er dus wel wat op het spel. Rond 12.05 uur waren de meeste krijgslieden dan ook bijeengekomen voor het allesbeslissende spel Wie van de Drie.

Inleiding. Om 12.10 uur zat iedereen eindelijk op zijn plaats en werden de meeste bondsklokken voor de laatste keer dit seizoen bijna gemarteld. Teamleider Peter Hamersma trachtte met een hocus- pocus opstelling de benodigde (bord)punten binnen te halen. Zelf zat hij op de eerste stoel en invaller Jan Geus mocht het proberen op stoel nummer drie.

Peter Hamersma, Colleen Otten en Jan Geus aan bord 1, 2 en 3 resp.

Het begin. Laat ik maar meteen bij stoel drie beginnen. Na een half uurtje gespeeld te hebben, kwam Jan naar me toe en zei: "Patrick, ik heb je hulp nodig." (De avond ervoor zei ik namelijk dat als hij hulp nodig had hij het alleen maar hoefde te vragen.) Dus ik meteen mijn telefoon gepakt en gebeld naar Zweinstein, en gevraagd of mijn vrienden daar nog aanwezig waren. Helaas, ze waren al gevlogen. Het enige dat ze wisten was dat ze op weg waren naar een plaatsje in Noord- Holland. Zou Jan dan toch nog hulp krijgen?
Iemand anders die nog aan het wachten was op wat misschien nog zou gaan komen zat op stoel vijf, Sincair Koelemij, de enige speler vandaag zonder tegenstander. Voor hem hoopte ik dat zijn opponent nog zou verschijnen, maar zelf had ik zoiets van: laat hem maar lekker wegblijven, hebben we tenminste nog één bordpunt vandaag.
Aan het laatste bord zat André Kunst, die vanwege zijn schaakprestaties dit seizoen volgens mij wel recht had op een makkelijkere tegenstander qua rating dan hij gemiddeld gewend was. Met de witte stukken bereidde hij een mooie combinatieaanval voor op de kort gerokeerde koningsstelling van zijn jeugdige opponent. Deze moest alle zeilen bijzetten om niet onder de voet gelopen te worden. Zelf heb ik ook eenmaal ergens op een lang vergeten toernooitje remise tegen Joris mogen spelen, alleen met het verschil dat we toen allebei nog hopeloos aan het klojen waren.

Sinclair Koelemij		Jan Geus

De andere witte mogendheden gingen tot nu toe gelijk op, zowel bij Colleen Otten op bord twee, Peter van Nieuwenhuizen op bord vier als bij Martin op het zesde bord. Met de oneven borden ging het relatief een stuk minder. Bijna alle zwarten werden erg onderdrukt door hun opponenten, en daarvan was bord zeven, waar onze tovenaar Sebastiaan plaats had genomen, er toch wel het ergste aan toe. In het middenspel had hij een foutieve handeling verricht, waardoor hij later zijn dame weg ging toveren tegen een toren. (Volgens mij had op zet 14 a5 ook een optie geweest, waarna de korte rokade had kunnen volgen, maar wie ben ik?) Een zet of tig later moest(?) hij ook nog een toren tegen een loper en pion cadeau doen, zodat er een eindspel ontstond van toren en vier pionnen voor de zwarten en dame en vier pionnen voor de witten. Dat het dan nog veel moeilijker wordt dan het al is, is voor de meeste normale schakers een feit, alleen…… wat is anno 2006 een normale schaker??
Even terug naar het vijfde bord, waar Sinclair nog twee minuten moest wachten totdat hij het eerste punt van de dag kon noteren. Een teamgenoot van diegene die er nog niet was, haastte zich naar buiten om te kijken of hij toevallig niet voor een andere deur stond. Ondertussen werd door weer een ander gevraagd wanneer het game-over zou zijn. Volgens mij hoort een ieder die op dit niveau speelt dat toch wel te weten, maar ja… Hiervoor geldt namelijk hetzelfde als in een reguliere partij, wanneer de vlag valt, is het gewoon over. Eindelijk, het eerste punt was binnen. Sinclair ging elders even van zijn overwinning genieten, maar zou spoedig weerkeren om zijn teamgenoten wat alert te houden.
De rest van mijn troepen even bekeken, en we stonden er niet slecht. André zou gaan winnen, Sebastiaan zou worden geslacht en wij zouden dus met 2 – 1 voorkomen. Prima toch?

Het begin van het einde. Peter H. had in het middenspel een (reken)foutje gemaakt waardoor hij een paar zetten later gedwongen was zichzelf het eerste nulpunt toe te eigenen. Een foutje in deze klasse wordt meestal subiet afgestraft .Ondanks deze fout heeft hij toch een hele goede partij weten neer te zetten op het hoogste bord. Hoge bomen vangen veel wind, zegt men wel eens…….
Zijn naamgenoot had het erg zwaar op dat ogenblik, nog negentien zetten in minder dan tien minuten voor de eerste tijdscontrole, een bijna onmogelijke opgave. Colleen en André hadden wat dat betreft een betere stand op de klok, Jan evenveel tijd met een iets mindere stelling, Martin een iets betere stelling en Sebastiaan stond nog steeds hopeloos verloren.
Waar bleven toch mijn vrienden uit Zweinstein? Hun hulp kon ik nu ook wel gebruiken.
Onze tovenaar begon rond 15.15 uur eindelijk in te zien dat zijn missie een zinloze kruistocht bleek, want hoe verder hij ging, hoe meer slachtoffers er vielen aan zijn kant. Ik weet niet of hij vroeger les heeft gekregen van de voormalig weledelgeboren jeugdlijder Drs. van Tongeren………., maar om jezelf zoiets aan te leren, doorgaan in standje hopeloos, is voor mij geen schaken meer. Het enige wat hem dan ook overbleef was in de voetsporen treden van zijn teamleider, (deze weet wél wanneer het over is), oftewel zijn nederlaag eindelijk accepteren. Zelf had ik dit al een tijdje ingecalculeerd, dus nu maar wachten op de gelijkmaker via het laatste bord. Daar werd het pleit al zeer spoedig beslecht door middel van een weergaloze aanval op de zwarte koningsstelling. In het land van Kunst worden daar regelmatig twee torens en twee edele viervoeters voor misbruikt, en de koningsgezinde troepen van het land van Moes zagen er geen heil meer in verder te strijden en capituleerden dan ook voor deze overweldigende overmacht. Stand: 2 – 2.
Ondanks de jeugdige leeftijd van de overwonnen krijgsheer moet ik hem toch mijn complimenten maken, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om in een hoger team in te vallen waar je eigenlijk helemaal niets te zoeken hebt. Maar verder nu…..

Sebastiaan van Westerop		Peter van Nieuwenhuizen

Er is nog hoop, dacht ik even. Maar dat deze hoop snel vervloog werd mij duidelijk gemaakt door één van onze vaste toeschouwers, de heer J. J. Rosier. Dat hij in het weekeinde ook scheidsrechter is, maar dan van de wat mindere goden van V.V. IJmuiden, (misschien komt hij ooit nog op mijn niveau?), kon misschien nog van pas komen als ik mijzelf absoluut geen raad meer wist met de overige krijgslieden.
Ónze invaller had zichzelf namelijk ook een nul toegeëigend tegenover zijn vakbekwame opponent. Evenwel chapeau voor Jan, want ondanks het grote ratingverschil heeft hij tot het eindspel prima weerstand geboden. Dat er in het eindspel wat fouten in zijn geslopen die hem fataal werden, wijten wij dan ook maar aan het feit dat hij ook niet meer één van de jongste spelers is. Misschien dat daardoor ook de vermoeidheid wat eerder toeslaat als bij een ander?

Het feit van de tijd. Ondertussen werd op het vierde bord aan onze zijde een hevige strijd gestreden tegen de klok, waar Peter alles uit de kast moest halen om nog een beetje frivool uit de strijd te komen. Helaas gaat er in zo’n tijdnood wel eens wat mis; kleine haarscheurtjes die op het eerste gezicht niet opvallen blijken, als de mist is opgetrokken, voor een onherstelbare schade te hebben gezorgd aan de fundering, zodat alles in elkaar zou kunnen storten. Nader onderzoek wees uit dat de desbetreffende breukjes bij de witte strijders een onverhoopte chaos hadden gecreëerd, zodat ook hier de vlag moest worden gestreken.
Nog twee strijders over, te weten Martin en Colleen. Deze laatste had in het middenspel door verrassende varianten wat tijdruimte verkregen, met de conclusie dat haar tegenstander aan het prille begin van 't eindspel zijn uiterste best moest doen om de reguliere zetten te voltooien vóór het vallen van de vlag. Dat de heer van Dongen ook zeer spectaculair uit de hoek kwam, was te merken omdat beide spelers op een punt waren beland waarin de klok voor de meeste spanning en sensatie zorgde. Wie zou het hoofd koel genoeg houden om deze zwaar bevochten veldslag naar zich toe te trekken? Helaas voor ons werd het de tegenpartij, want de witten zagen dat er minimaal een kwaliteit het veld moest ruimen, en wie weet wat nog meer daarna.
Het vonnis van ons hoogst spelend schaakteam was na deze slag ook zo goed als voltrokken.

Colleen Otten		Martin de Koning

De redding die niet kwam. De enige hoop die wij nog bezaten was dit: Mochten beide concurrenten met 8 – 0 op hun donder krijgen, zie voorbeschouwing, wij wellicht nog een jaartje op het hoogste niveau zouden kunnen vertoeven.
Rest mij alleen nog bord zes, waar Martin als enige de eerste tijdnoodfase had overleeft. Met maar één nederlaag dit seizoen, tegen Wageningen 2, wist ik dat er nog minimaal een half punt bij kwam voor ons. Maar Martin zou zichzelf niet zijn als hij in de iets betere stelling voor de volle winst zou gaan, wat hij dan ook deed. In een -voor mijn niveau- toch wel lastig eindspel wist hij de stelling zo te dirigeren dat de witte strijdmacht steeds beter kwam te staan, zelfs zo goed dat zwart het niet meer kon bolwerken en de pijp aan Maarten gaf. Eindstand : 3 – 5.

Nabeschouwing. Nog geen tien seconden later ging de telefoon, bleken het mijn gevlogen vrienden te zijn. Naar het schijnt had - Hij die Niet Genoemd mag Worden - de routeplanner van beide bezems gesaboteerd, zodat Harry en Hermelien niet in Velsen uitkwamen, maar in Aalsmeer. Nu ze daar toch waren hebben ze de thuisspelers van die plaats een handje geholpen. De uitslag daar was: Amstelveen versus Voorschoten: 4½ - 3½, zodat zij volgend jaar nog hoofdklasse spelen en wij dus niet meer. Aangezien ook de andere concurrent niet had verloren: BAT Zevenaar versus Wageningen 2: 4 – 4 eindigden wij eerloos onderaan de ranglijst. Tja, als je twee keer met een ½ verschil geen matchpunt binnenhaalt, één keer gelijk speelt en één keer wint, is dat toch te wijten aan de spelers zelf, en aan niets anders.
Hopende dat in de promotieklasse die belangrijke halfjes aan onze kant komen te staan, wens ik vanuit de verslagkamer ieder alvast een fijne vakantie toe en nog veel schaakplezier.

Jullie wedstrijdleider Patrick de Koning.

P.S. Ondanks de degradatie ben ik best bereid om als wedstrijdleider mijn contract bij jullie te verlengen.

Gedetailleerde uitslagen

Eindstand

Paul Keres 2 is kampioen.
Wageningen 2 en Kijk Uit zijn gedegradeerd.