Afgelopen maandag was het dan zover. De eerste uitwedstrijd van het vierde ging verspeeld worden in Zaandam. Nadat de chauffeur een ieder had ingeladen, probeerde hij met behulp van een Belgische gids de weg te vinden naar de tegenstander. Aan de gids heeft het niet gelegen, maar de gemeentelijke ambtenaren van Zaandam vonden het nodig om een hele hoop wegen af te sluiten zodat gekozen moest worden voor een alternatieve route. Een déjà vu voor mezelf, want de laatste keer dat ik hier was met het derde team, was 't precies hetzelfde liedje. Toen hadden we een TomTom in de auto die vond dat wij overal moesten keren, nu was het een muts-muts. Maar na goed werk van onze chauffeur arriveerden wij toch nog voor 20.00 uur bij de Saenkanters. Even later vervoegde ook René Koens zich bij ons, zodat we konden beginnen aan 'het gebeuren'.
Na een kwartiertje gespeeld te hebben, stond Siebren, spelend op bord 4, een
pion voor maar met de vijandige dame binnen zijn gelederen een stelling achter.
Wim Geels en René Koens, respectievelijk spelend aan de borden 1 en 3, gingen
redelijk gelijk op met hun rivaal, en Louwe op het 2e bord had na een paar
zetten al een dubbelpion voor zijn gerokeerde koning gesitueerd. Had deze
laatste thuis met wit nog zitten zwoegen in de Spaanse opening, nu wist hij niet
meer wat de correcte antwoorden van zwart waren! Het zal je maar gebeuren....
Naarmate de partijen vorderden, kwamen onze zwartspelers steeds gedrukter te
staan, en dat kon niet goed gaan. Na de fabuleuze zet Ld8-c7, zodat de koning
geen kant meer op kon, was het binnen een paar zetten over voor Siebren, die een
paar minuten goed moest kijken wat hij nog kon doen, maar hij stond gewoon mat!
Bord 2 ging ook steeds minder lekker. Eerst een kwaliteit inleveren met twee
pionnen achter, en daar er steeds meer pionnen op spookachtige wijze van het
toneel verdwenen, moest ook Louwe buigen voor zijn tegenstander, zodat we nu met
2 - 0 achter stonden. "Ik was gewoon aan het stratego spelen", zei hij beduusd
na afloop tegen zijn captain. Dat zegt wel genoeg toch!
Dat iedere schaker begint met een remisestelling, weten de meeste trouwe
lezers nu wel, maar die weten ook dat het door wat voor onbekende factor dan ook
zo omgezet kan worden in een verlies of winstpartij.
Terwijl de veldheren Geels en Karhof in een fascinerend eindspel terecht waren
gekomen, sloeg bij René in remisestand de spookachtige onbekende factor toe en
overzag hij een paardvork op toren en koning wat hem de kwaliteit en
uiteindelijk ook de partij kostte. Alleen de kopman was nog bezig, en met aan
beide zijden nog een dame, een loper en zes pionnen kon geen van deze veldheren
zich een foutje permitteren op dit slagveld, want dat zou meteen de victorie
voor de ander betekenen. Gelukkig voor ons had Wim met de witten het broodnodige
tempo vat kunnen houden en daardoor kon hij met een geniale pionzet niet meer
verliezen. Zijn tegenstander had een leuke keuzemogelijkheid: of de loper en
daarna twee pionnen 'schenken' of de edele dames van het bord halen zodat Wim
weer een stuk van zijn geslagenen kon gaan kiezen, of niets meer doen en de
strijdbijl maar begraven, wat in principe de beste optie was. Toch nog maar een
keer de ruïne bekijken die van zijn stelling over was gebleven, en Wim kon
eindelijk opgelucht adem halen met zijn zeer fraai verdiende overwinning, en
bovendien had hij als kopman de eer van het 4de team gered. Klasse! Heren, alle
vier bedankt voor het spelen, en hopende dat het de volgende keer beter zal gaan
met de meeste van jullie, wens ik u allen nog heel veel schaakplezier.
Jullie -nu ontgroende- captain Patrick de Koning