Met hangen en wurgen

Dick Wijker aan bord zes speelde met wit tegen het lokale jeugdtalent Elham Wasei en dat heeft Dick geweten. Vanuit de opening (ik geloof dat het een Philidor was) werd Dick vrij snel weggespeeld. Zijn dame en witkleurige loper werden continu bestookt door de zwarte rossen. Nadat zwart de witte korte rokadestelling had opgeblazen na ruil van zwarte loper op g4 tegen wit paard op f3 (resulterend in een aan flarden gereten pionnenstelling h2, f2, f3), werd het pleit snel beslecht door zwart middels een mataanval met dame en paard: 0-1

Paul Koper speelde aan bord acht met wit (ik geloof een damepionopening). Paul kwam al snel met een passieve loper op b2 te zitten. Zwart leek binnen te komen met onder andere de torens in de stelling van wit. Zwart won een pion en leek de beste papieren te hebben. Na enige ruil bleef er een dubbel toreneindspel over met de meeste pionnen nog op het bord. Deze partij bewees maar weer dat aanval de beste verdediging is. Wit rolde op zijn beurt met de torens over de c lijn binnen en begon de boel op stelten te jagen binnen het zwarte hinterland. Wit won de pion terug voor zover ik heb kunnen zien. De stelling was nog interessant genoeg, maar kennelijk viel er voor wit geen verdere eer te behalen: ½ - 1½

Jaap Beekhuis speelde met zwart aan bord zeven een nogal vreemde opening (zo vreemd dat ik ben vergeten wat het was; kortom Onregelmatig). Zijn koning bleef in het midden van het bord vastgekluisterd en hij verloor geloof ik een pion. Even later - het kan verkeren - stond hij een stuk voor en leek de partij uit te gaan spelen door deze materiële voorsprong te consolideren. De partij eindigde echter in remise (dan heb ik vast iets gemist): 1 - 2

Andries Visser speelde aan bord vier met wit tegen een Siciliaan. Hij kwam er goed uit en won in het verre middenspel een pion. Volgens mij belandde hij in een pionneneindspel. Er moest nog even worden opgelet, maar hij maakte het bekwaam af. Goed zo, hopelijk wordt dit de ommekeer, na zijn ziekmakende nederlaag tegen De Uil 3 in de vorige wedstrijd. 2 - 2

Jan Jansen speelde met zwart aan bord drie en toverde weer 'zijn' Aljechin tevoorschijn. Helaas liep het ook deze keer niet lekker en verloor hij een pion. In een eindspel met gelijkkleurige lopers stond hij al op het punt zijn hand uit te steken om de tegenstander te feliciteren als deze de winnende voorzetting zou kiezen, maar dat deed de beste man niet. Twee minuten later meldde hij dat hij het niet zag en bood remise aan. Jan op zijn beurt rukte bijna de hand van zijn tegenstander er af om dit aanbod zonder aarzelen aan te nemen. 2½ - 2½

Jan Geus speelde aan bord vijf met zwart tegen de immer sympathieke Hans Pot. Het werd geloof ik een Spaanse opening. Jan zette de partij keurig op en rolde met zijn torens via de b-lijn de stelling van wit binnen. De op avontuur gaande witte dame werd bijna ingesloten door Jan (die oude snoeperd toch) en wit kon dit alleen voorkomen ten koste van de opoffering van een licht stuk. Daarna was het snel gedaan.

Ik speelde met wit aan bord twee en kreeg 1) e4 d6 2) d4 e6 tegen me. Een dergelijke egelachtige opening met zwart vraagt om een witte strafexpeditie middels het onder andere pakken van het centrum en de ruimte (middels Pc3 en f4). Wit kreeg een mooie gedekte vrijpion op e5. Nadat zwart gedwongen werd de dames te ruilen ten koste van een geïsoleerde dubbelpion op h7 en h6, leek wit op rozen te zitten. In plaats van de stelling te consolideren (verdere ruil van stukken), besloot wit in alle euforie de vrijpion op e5 op te spelen. Dit ging niet goed en de pion ging verloren. Wit wist het nog tot een loper (wit) tegen paard (zwart) eindspel met een pion minder te brengen, maar inmiddels was wit zijn tijdsvoorsprong van twintig minuten kwijt en kwam zelf in eerdergenoemde tijdsnood. Zwart pakte een pion terug; het eindspel leek toen nog steeds in de remisemarge te liggen. Maar nadat zwart (tja, in tijdsnood is het alles of niets) nog een pion afsnoepte met de loper, was deze afgedwaald op de damevleugel en kon niet meer op tijd meehelpen in de verdediging om twee zwarte vrijpionnen af te stoppen. De witte koning stond plots tegen een overmacht van deze twee (van elkaar geïsoleerde) vrijpionnen, die goed ondersteund werden door het zwarte paard. Hierdoor zou een van de pionnen doorlopen naar promotie. 3½ - 3½. Uw teamleider baalde hiervan nog flink, daags na de partij nog.

Ingmar Visser aan bord een had zwart en speelde zijn lijfopening (Pirc / Moderne verdediging; de juiste keus laat ik over aan de specialisten) tegen een 1800+ speler. Hij kwam er niet lekker uit en werd langzamerhand weggedrukt. Intussen was echter de tijdnoodfase begonnen; eenieder had nog 2½ minuut en alle ogen waren constant gericht op de klok. Toeschouwers moesten geen zwak hart hebben, zo zenuwslopend was het. Op een gegeven ogenblik raakte wit's tijd sneller op dan die van zwart en viel wit's vlag in een voor hem gewonnen stelling.